“Παρέμβαση” Χατζηβαλάση για όλα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ: ” Αδυνατώ να αποδεχθώ το δημόσιο ξεκατίνιασμα μεταξύ φίλων”

Ο Γιώργος Χατζηβαλάσης παρατηρεί τα γεγονότα που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και μέσω του προσωπικού του προφίλ “παρεμβαίνει”, λέγοντας ξεκάθαρα την γνώμη του.

Διαβάστε το άρθρο του επικεφαλής της παράταξης “Δράση Πολιτών”:

“Τα διαζύγια στην πολιτική δεν ήταν ποτέ βελούδινα,
στην Αριστερά, όμως, είχαν ήθος και αξιοπρέπεια…

Όταν το 1968, στην 12η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε στη Βουδαπέστη, αποφασίστηκε η διαγραφή των Λεωνίδα Κύρκου, Μπάμπη Δρακόπουλου κλπ, οι διαγραφέντες αποχώρησαν με αξιοπρέπεια και με μια σειρά στελεχών που τους ακολούθησε, ίδρυσαν το ΚΚΕ Εσωτερικού με σαφή προσανατολισμό προς τον Ευρωκομμουνισμό.

Κάπως έτσι, το 1986, επήλθε και η διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν ο Γιάννης Μπανιάς διαφώνησε με την μετεξέλιξη του σε ΕΑΡ, που άφηνε πίσω της τον όρο «κομμουνιστικό» και το σφυροδρέπανο, σε μια προσπάθεια του Λ. Κύρκου να κάνει το κόμμα ένα «άλμα προς τα εμπρός», προσαρμοζόμενο στις ανάγκες της εποχής.

Το 1991, μετά την αποχώρηση του Χαρίλαου Φλωράκη, ο «ανανεωτικός» Γιάννης Δραγασάκης διεκδικεί την ηγεσία του ΚΚΕ, την οποία κερδίζει με 4 ψήφους διαφορά η «ορθόδοξη» Αλέκα Παπαρήγα. Οι Δραγασάκης, Λαφαζανης και Δαμανάκη αποχωρούν με ήθος και αξιοπρέπεια.

Το 2009, σε μια παράλληλη πορεία η «Ανανεωτική Πτέρυγα» του Συνασπισμού -κατά την διάρκεια του 6ου Συνεδρίου- ζητά την απεμπλοκή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα χάσει την ψηφοφορία. Όσοι ήταν παρόντες στο συνέδριο, θυμούνται τον Φώτη Κουβέλη -με σπάνιο για την πολιτική ήθος- να δηλώνει: «…Δεν σας πείσαμε. Σεβόμαστε τις επιλογές σας και σας καλούμε να σεβαστείτε κι εσείς τις δικές μας» και ακολουθούμενος από έναν μικρό αριθμό συνέδρων, να αποχωρούν από την αίθουσα, μέσα σε μια αμήχανη βαβούρα και ελάχιστα, αχνά συνθήματα αποδοκιμασίας.
Εκεί έληγαν όλα. Ούτε κατάρες, ούτε ύβρεις, ούτε αναθέματα.

Σήμερα ζούμε την τελευταία διάσπαση της Αριστεράς …μέχρι την επόμενη. Γιατί έτσι περπατά η Αριστερά, είτε από εμμονή στην ορθοδοξία, είτε από υπερρεαλιστική ορμή προσαρμογής στις ανάγκες κάθε εποχής. Εκείνο που αδυνατώ να αποδεχθώ, είναι το δημόσιο ξεκατίνιασμα μεταξύ φίλων, που αγωνιστήκαμε μαζί για τις ίδιες αξίες. Ειλικρινά λυπάμαι για την αποχώρηση κάποιων συντρόφων, τους οποίους εξακολουθώ να εκτιμώ και να αγαπώ, ακόμη κι αν είχαμε διαφωνήσει για πολιτικές θέσεις και ζητήματα. Για μένα, όσοι έφυγαν κι όσοι έμειναν εξακολουθούν να είναι συναγωνιστές. Ο εχθρός βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του ποταμού.

Όσοι έφυγαν, δεν έχουν κανένα λόγο να ασχολούνται με το τι κάνουν αυτοί που έμειναν. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που έμειναν. Ας σταματήσουν οι τοξικές αναρτήσεις, που δεν βγάζουν πουθενά! Όποιες επιλογές κι αν κάναμε, ας ασχοληθεί ο καθένας με την οργάνωση του δικού του χώρου. Ας επουλώσουμε τις πληγές μας κι ας αναζητήσουμε οδούς επαφής και συνεργασίας κι Όχι την οικοδόμηση φραγμάτων, που θα επιτείνουν την κατάτμηση. Ο διάλογος ήταν και θα παραμείνει το προνομιακό μέσο επικοινωνίας της Αριστεράς, Όχι οι μονόλογοι και δή οι τοξικοί!”