Ερχεται ξανά το “Κοσί” στους Νέους Επιβάτες

Μετά από δύο χρόνια μη τέλεσής του, λόγω πανδημίας, το έθιμο “Κοσί” αναβιώνει ξανά φέτος στους Νέους Επιβάτες, την Κυριακή 8 Μαϊου.

Το κοσί – τρέξιμο δηλαδή- κινητοποιούσε τους κατοίκους του χωριού, στους παλιούς Επιβάτες της ανατολικής Θράκης. Την παραμονή του Αγίου Γεωργίου δέκα ως δεκαπέντε παλικάρια γύριζαν στο χωριό για να μαζέψουν μαντήλια από τους αρραβωνιασμένους και τους νιόπαντρους, τα οποία έδεναν σε κλαδί ελιάς που είχαν μαζί τους. Ανήμερα και πριν από τη λειτουργία, κρεμούσαν τα μαντήλια σε σχοινί.

Μετά έτρεχαν μισή ώρα περίπου και επέστρεφαν για να τερματίσουν στο χώρο που ήταν τοποθετημένο το σχοινί. Αυτός που ερχόταν πρώτος διάλεγε το μαντήλι που ήθελε, το ίδιοι και οι υπόλοιποι. Ύστερα οι νέοι παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία και απολείτουργα φορούσαν τα μαντήλια στο λαιμό και γύριζαν στο χωριό τραγουδώντας το τραγούδι του αγίου.

Στα σπίτια οι νοικοκυρές περίμεναν τους αγωνιστές με κεράσματα και φιλοδωρήματα, από τα οποία άλλα τα έδιναν στην εκκλησία και άλλα τα κρατούσαν για να γλεντήσουν. Η χαρά ήταν μεγαλύτερη για τους πρώτους, αφού η νίκη τους ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης σε όλο το χωριό.

Το έθιμο λειτουργούσε ως τρόπος διάκρισης και προβολής της λεβεντιάς των παλικαριών. Η επιβράβευση με μαντήλια και ο ιδιαίτερος τρόπος που τα φορούσαν , δεμένα διαγώνια στο λαιμό, με τις μύτες πίσω, συμβόλιζε την αναγνώριση της λεβεντιάς των αγωνιστών. Η επίδειξη ανδρείας ήταν ένας τρόπος τιμής του Αγίου Γεωργίου. Ο Άγιος Γεώργιος στον θρακικό χώρο φαίνεται να έχει ταυτιστεί πολύ νωρίς με τον αρχαίο Θράκα έφιππο Ήρωα, του οποίου η λατρεία ήταν ευρύτατα διαδεδομένη, όπως δείχνουν οι πολλές ανάγλυφες παραστάσεις του σ’ όλη τη Θράκη. Είναι ο αγαπημένος άγιος των Θρακών.

Σε κάθε χωριό της Θράκης θα υπάρχει μια εκκλησία ή ένα ξωκλήσι αφιερωμένο στη χάρη του. Είναι τόσες οι παραδόσεις, οι θρύλοι, τα έθιμα, τα τραγούδια κι οι δοξασίες για τον Αϊ Γιώργη, που κατέχει ξέχωρη θέση στην ψυχή του λαού μας. Ο Αϊ-Γιώργης ο καβαλάρης ιππότης που σκότωσε το δράκοντα κι έσωσε τη βασιλοπούλα και τη χώρα, ο Αϊ-Γιώργης, ο αήττητος στρατηλάτης και τροπαιοφόρος, ο μεγάλος προστάτης των Ελλήνων από τους Τούρκους τα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς κι ο προστάτης του πεζικού και του στρατού ξηράς σήμερα, ο άγιος υπερασπιστής των φτωχών, ο άγιος απελευθερωτής των αιχμαλώτων, ο Αϊ-Γιώργης της άνοιξης, των κτηνοτρόφων και των γεωργών, ο Αϊ-Γιώργης ο θαυματουργός.

Η γιορτή του Aγίου Γεωργίου, καθώς συμπίπτει με την εποχή που η φύση στην Ελλάδα λουλουδίζει, θεωρείται και αρχή καλοκαιριού. Παρουσιάζει λοιπόν πολλές ομοιότητες με τις άλλες ανοιξιάτικες γιορτές και κυρίως με τη γιορτή της Πρωτομαγιάς, την κατεξοχήν λαϊκή γιορτή της άνοιξης. Γι’ αυτό και πολλά έθιμα της ημέρας αυτής είναι από τα έθιμα που τελούνται από το πέρασμα μιας εποχής του έτους σε άλλη. Άπειρες παραδόσεις δημιουργήθηκαν γι αυτόν, καθώς η εποχή και πιθανώς οι άθλοι που αποδίδονται στον άγιο Γεώργιο παρακινούν αυτούς που γιορτάζουν τη μνήμη του να κάνουν και αγώνες δρόμου, ιπποδρομιών, πάλης, κλπ. Ακόμα και σήμερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας συναντάμε τέτοιες εκδηλώσεις. Μόνο τα παλιά χρόνια γίνονταν αγώνες με άλογα. Όμως, σύμφωνα με το βιβλίο της Μαριάνθης Παλάζη “Ένα όνομα δυο τόποι” το έθιμο τελούνταν στους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης και συνεχίζει να τελείται και σήμερα στους Νέους Επιβάτες.