Αγάπη για τον “Μάκη”: “Σε κλίμακα από το 1 έως το 5, αυτό το εστιατόριο αξίζει Α!”

Αληθινή κριτική, γεμάτη αγάπη, από πελάτη του “Makis Fresh Fish”:

“Περί Ελλάδας… όχι απλά καλό…

Επειδή δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένος, και δεν μου αρέσει να αφήνω ψεύτικη εντύπωση μιας παραμυθένιας ζωής, θα σας πω και τα λιγότερο ευχάριστα γεγονότα που συναντήσαμε στην Ελλάδα!

Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα για μένα.

Πήγαμε το πρωί στην εκκλησία. Στην πόλη που επιλέξαμε να διανυκτερεύσουμε, έγινε μεγάλη γιορτή, με пари, με 60 χιλιάδες προσκυνητές, με πολλή χαρά και με ψυχές ζεσταμένες από την αγάπη της Θεοτόκου!

Πήγαμε μαζί με την #bulg ăra agosdedragoste στην εκκλησία, και συμμετείχαμε στη Θεία Λειτουργία. Επειδή ήθελε να μοιραστεί, έμεινε αφαγωτη και δεν έπινε νερό μέχρι τις 11:00! Μετά τη Θεία Κοινωνία έφαγε ένα μεγάλο κομμάτι antid cato, και μετά του αγόρασα μια πίτα. Μέχρι τις 13:30 έπρεπε να περιμένουμε τον πατέρα της να τελειώσει τις δουλειές του. Μετά, και οι τρεις μας περασαμε από την πείνα, πήγαμε στα εστιατόρια!

Βρήκα ένα που μας αρέσει.

Καθίσαμε στο μοναδικό δωρεάν τραπέζι που υπάρχει, μέσα στο εστιατόριο, γιατί η βεράντα ήταν άδεια! Αμέσως ένας σερβιτόρος μας έστρωσε το τραπέζι, έβαλε τραπεζομάντηλο μιας χρήσης, έφερε μαχαιροπίρουνα, ποτήρια και νερό! Στη συνέχεια περίπου 7-8 σερβιτόροι κρέμασαν γύρω μας με μερικά εντυπωσιακά πιάτα φαγητού. Γευόμαστε το νερό για να περάσει η ώρα! Και περιμέναμε, προφανώς υπομονετικά… Πρακτικά θα έπαιρνα οποιοδήποτε πιάτο από τους δίσκους σερβιτόρων και θα το γέμιζα χωρίς να αναπνέω! #bulgaria #dedragoste μου είπε πόσο ωραία μυρίζει και πόσο της αρέσει η Ελλάδα, αλλά και ότι πεινάει η κοιλίτσα της. Τα λεπτά περνούσαν γρήγορα, αλλά επειδή πεινούσαμε πολύ μου φάνηκαν αιώνες! Κανείς δεν νοιάζεται για εμάς πια, όπως τότε που ήμασταν αόρατοι! Κυριολεκτικά κανείς δεν μας παρακολουθούσε, κανείς δεν μας κοιτούσε, κανείς δεν σκόνταψε στην καρέκλα που σκόπιμα σπρώξαμε στον κεντρικό διάδρομο, ίσως κάποιος σερβιτόρος να “τριπλασιαστεί” από αυτήν! Μοιάζαμε σαν να είμαστε σε φούσκα από την οποία τους βλέπουμε, αλλά δεν μας βλέπουν! Κάποια στιγμή, μετά από περίπου ένα τέταρτο ώρα απροσεξίας, πήγα στο μπαρ και ζήτησα ειρωνικά ένα μενού, τουλάχιστον να έχω κάτι να διαβάσω, να ξέρω τι να πω στον σερβιτόρο που είχε έρθει να πάρει την παραγγελία. Τόλμησα να πω, με μια προφανή ειρωνεία που δεν μπόρεσα να αποτρέψω, ούτε προσπάθησα:

– Μπορώ να έχω τουλάχιστον ένα μενού;
– Φυσικά! Αμέσως! απάντησε η κυρία από το μπαρ, που έκοβε τις αποδείξεις, και έφυγα.
Την είδα να λέει σε ένα κορίτσι (σερβιτόρο) να μου φέρει ένα μενού απ’ έξω. Επειδή όλοι προτιμούν να μένουν έξω, αλλά όχι μέσα στο εστιατόριο, εκεί είχαν τα μενού στο χέρι! Περίμενα για περίπου 10 λεπτά ακόμα. Η ίδια παλιά ιστορία! Αόρατος!
Αναστατωθήκαμε πολύ, σηκωθήκαμε από το τραπέζι και φύγαμε! Ακόμα κανείς δεν μας πήρε χαμπάρι!
Πεινούσαμε σαν σπίτι, με παιδί ή χωρίς, κανείς δεν μας πήρε χαμπάρι, φύγαμε με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια πιο απογοητευμένοι από ό,τι έχω υπάρξει ποτέ από οποιαδήποτε εκδήλωση στην Ελλάδα!

Μπήκα στο δεύτερο εστιατόριο! Δεν υπήρχε “συνωστισμός” εδώ. Ελπίζουμε μόνο το φαγητό να είναι φρέσκο, ειδικά για το παιδί!
Εδώ μας πήραν χαμπάρι, αλλά οι δύο άντρες κινούνταν τόσο αργά, ο νεαρός πατέρας και ο έφηβος γιος, που μετά από μισή ώρα περίπου καταφέραμε να δώσουμε την εντολή! Η υπομονή τεντώθηκε στο μέγιστο!

Επιτέλους έφτασαν στο τραπέζι τα παραγγελμένα κομμάτια. Εκπλαγήκαμε πολύ όταν είδαμε πόσο φτωχά ήταν τα πιάτα… Βασικά, ευτυχώς το ελαιόλαδο ήταν νόστιμο και το ψωμί μπόλικο, γιατί το φαγητό ήταν απλά ένα δείγμα στο πιάτο!
Αλλά έφαγα όσο ήταν! Οι μικρότερες μερίδες φαγητού που έχω δει ποτέ στην Ελλάδα, από το 2011 μέχρι σήμερα!

Αυτό ήταν γλείψαμε το καράβι πληρώσαμε και πήγαμε παραλία.
Μασήσαμε μερικά φρούτα και ξηρούς καρπούς και μας έκανε καλό.
Το βράδυ είχα άγχος, τι θα φάμε άραγε, μας προσέχει κανείς, έχουμε άσχημη μέρα;
Έφτασα στο Makis Fresh Fish

Επιθεωρήσαμε το μενού, αλλά πιο προσεκτικά κοιτάξαμε με μάτια τις μερίδες των άλλων επισκεπτών. Όλοι είχαν κάτι τεράστια πιάτα μπροστά τους, γεμάτα από το ίδιο «carcalaci», καλούδια, που ήταν πιο εντυπωσιακά.
Παρηγορηθήκαμε και εμείς με τη Μαίρη, τη σερβιτόρα και την προστάτιδα, αλλά και την κόρη του μάγειρα.
Πήρα γαριδομακαρονάδα, ριζότο θαλασσινών και έφαγε κάτω από τη γλώσσα μας για να πάρει μια μερίδα ψητές γαρίδες να δώσει στο παιδί!
Αυτό που ακολούθησε ήταν πανηγύρι!

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου είπαμε με όλη μου την καρδιά ότι «αυτή τη φορά βαρέθηκα τις γαρίδες»!
Εκείνο το Πάσχα και το ρύζι είχαν παραδεισένια γεύση! Μάλλον παρασκευάστηκαν σε απόθεμα θαλασσινών και ψαριών, αλλιώς δεν εξηγείται η ένταση και η γεύση της γεύσης!

Οι γαρίδες ήταν μόνο «μαϊάμι» για τη #βουλγαρικήαγάπη!

Συνήθως τρώω χωρίς να λερώνω τα χέρια μου. Μια νεκρή θεία μου είπε πραγματικά όταν ήμουν παιδί ότι ήμουν “σκλίφτερ” γιατί αν χρειαζόταν να φάω χωρίς να χρησιμοποιήσω μαχαιροπίρουνα, θα λερώνα μόνο δύο δάχτυλα (το μεγάλο και το δείκτη). Λοιπόν, αυτή τη φορά, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που λέρωσα και τα 10 δάχτυλά μου, και τάισα με το χέρι τον #lovebulgarian, και δεν ένιωσα “βρώμικη”! Για μένα το σημαντικότερο σημάδι της ποιότητας της γεύσης ήταν ότι έτρωγα σαν παιδί και ένιωθα άνετα με αυτό!

Σε κλίμακα από το 1 έως το 5, αυτό το εστιατόριο αξίζει Α!

Δεν θα πω τα ονόματα των άλλων δύο εστιατορίων, γιατί αν μπορώ να επιλέξω ανάμεσα στο να κάνω κακό, ή σε μια ηλίθια διαφήμιση, και στο να είμαι σιωπηλός, προτιμώ να σιωπώ! Το πρώτο εστιατόριο, μετρημένο με μάτι στα γειτονικά πιάτα, αξίζει να το επισκεφθείτε! Και ίσως ξαναπάμε, εκτός σεζόν, όταν θα έχει λιγότερο κόσμο.

Δεν θα πάω στο δεύτερο. Εκτίμησα όμως το γεγονός ότι είναι οικογενειακή υπόθεση, καθώς δύο έφηβα παιδιά δουλεύουν καθημερινά (το κορίτσι στην κουζίνα, με τη μητέρα, το αγόρι στο εστιατόριο, με τον πατέρα), γιατί παρόλο που έχουν τη θάλασσα στα πόδια, το δέρμα τους παρέμεινε λευκό μέχρι τώρα, προς το τέλος της σεζόν! Έτσι, αν μπορώ να εκτιμήσω κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους, το κάνω με όλη μου την καρδιά! Και δεν έχει σημασία πόσο ή λίγο φάγαμε!

Εν κατακλείδι, στην κορυφή των εστιατορίων που έφαγα, βρίσκεται τώρα ο Μάκης Φρέσκο Ψάρι!
Ααα, και για να μην ξεχνάμε μια ακόμη σημαντική πτυχή: η απόσταση ανάμεσα στο τραπέζι μας και τα κύματα της θάλασσας ήταν περίπου 2-3 μέτρα, στις 21:00!

Και μερικά ακόμα!

Επιτέλους, μετά από όλη αυτή την υπέροχη μαγειρική ιστορία, μετά από ευχαριστίες και εκτίμηση, ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, μας σέρβιραν πορτοκαλόπιτα με παγωτό βανίλια! Το ιδανικό γλυκό μετά από ένα μενού ψαριού/θαλασσινών!

Ο Θεός να τους δίνει υγεία, να φτιάχνουν καλό φαγητό για πολύ καιρό και να χαίρονται τον κόσμο!”